Wat Picnic doet mag niet: Nederlands etiket op product verplicht, hoe zit dat?

Sinds kort kunnen klanten van online super Picnic bij sommige producten kiezen voor een goedkoper alternatief uit Duitsland. Dat meldde RTL Nieuws onlangs. Fijn voor de klant misschien, maar dat is wel verboden. Want het etiket is dan natuurlijk ook in het Duits, en dat is in  strijd met de Warenwet. Wat diverse lezers ertoe bracht me te vragen, maar we hebben toch vrije handel in Europa, parallelimport? Eentje kende zelfs het Cassis de Dijon-arrest. Dus: hoe zit dat?

Het argument van Picnic is dat zij het vertaalde etiket in de app hebben zitten: je neemt zo’n Duits potje, scant de streepjescode en je krijgt meteen de Nederlandstalige informatie. Gezien de doelgroep toch al via de app moet bestellen mag je aannemen dat ze de app hebben en dan is de benodigde informatie (zoals over allergenen) dus direct binnen handbereik.

De NVWA ziet dat wat strenger:
“Zowel op de voorverpakking zelf als op het medium voor verkoop op afstand gelden de etiketteringseisen. Dus op beide plaatsen (zowel de website waar de consument de levensmiddelen aankoopt als de levensmiddelen zelf) dienen de verplichte vermeldingen in de Nederlandse taal te zijn gesteld”, legt een woordvoerder uit.
Pakken we om te beginnen even dat Cassis de Dijon-arrest erbij. In 1979 bepaalde het Hof van Justitie dat het vrije verkeer van goederen erg belangrijk is, en niet zomaar mag worden ingeperkt. Niet met directe verboden, maar ook niet met “maatregelen van gelijke werking”, objectief geformuleerde regels die -al dan niet met opzet- nodeloos nadelig uitpakken voor de buitenlandse producten. In het Cassis-geval een regel die eiste dat vruchtenlikeur minstens 25% alcohol had, terwijl Franse likeur rond de 15 à 20 procent zat.

De Nederlandse Warenwet bevat (via het Warenwetbesluit informatie levensmiddelen) inderdaad de eis dat informatie in het Nederlands wordt vermeld:
Voor de verplichte voedselinformatie en de vermeldingen op de etikettering, bedoeld in artikel 15, tweede lid, van verordening (EU) 1169/2011, wordt gebruik gemaakt van in ieder geval de Nederlandse taal.
Die app met vertaalde etiketten is wellicht nog te zien als “de verplichte voedselinformatie”, maar apart eist de wet dus een vermelding op het etiket in het Nederlands. Dus naar de letter is er geen ruimte. Maar zou je die regel dan zo’n “maatregel van gelijke werking” kunnen noemen, en dan  betogen dat deze nodeloos nadelig uitpakt?

Helaas niet, vermoed ik. Het Hof bepaalde in dat arrest immers dat
Belemmeringen van het intracommunautaire verkeer als gevolg van dispariteiten van de nationale wettelijke regelingen op de verhandelingen der betrokken producten, moeten worden aanvaard voor zover dringende behoeften, onder meer verband houdend met de doeltreffendheid der fiscale controles, de bescherming van de volksgezondheid, de eerlijkheid der handelstransacties en de bescherming van consumenten, ze noodzakelijk maken.
En daar zitten dus twee beperkingen aan. Allereerst moet het gaan om een situatie dat nationale regels uiteen lopen, zoals in Frankrijk met de 15 à 20 procent en Duitsland met minstens 25%. Hier gaat het om Europese regels (Verordening 1169/2011 om precies te zijn), en die vermelden in artikel 15:
1. Onverminderd artikel 9, lid 3, wordt de verplichte voedselinformatie aangebracht in een taal die gemakkelijk te begrijpen is voor de consumenten van de lidstaten waar het levensmiddel in kwestie in de handel wordt gebracht.

De lidstaten waar een levensmiddel in de handel wordt gebracht, kunnen eisen dat op hun grondgebied voor de vermeldingen op de etikettering gebruik wordt gemaakt van één of meer talen die tot de officiële talen van de Unie behoren.
Nederland heeft daarmee slechts de Europese regel gevolgd (lid 2), dus ik twijfel of je dat een “dispariteit van nationale regelingen” kunt noemen. Maar wellicht wel: feitelijk is de Nederlandse wet dan wellicht anders dan sommige andere Europese landen, het is denkbaar (ik kan het niet vinden maar wie weet) dat er landen zijn die alleen lid 1 hebben overgenomen en dus geen harde taaleis.

Het sterkere argument is dat het hier gaat om een volksgezondheids-situatie, namelijk de vermelding van allergenen-informatie op het etiket. Omdat iedereen die van het product eet, moet kunnen weten welke allergenen erin zitten, is denk ik wel voldaan aan die “dringende behoefte” waarmee je bescherming van volksgezondheid kunt rechtvaardigen. De koper van het product heeft natuurlijk de app, maar geldt dat ook voor huisgenoten, mee-eters en anderen die het product krijgen?

Arnoud

Het bericht Wat Picnic doet mag niet: Nederlands etiket op product verplicht, hoe zit dat? verscheen eerst op Ius Mentis.

Gerelateerde berichten:

• Lobby wint de strijd om het etiket (euobserver.com, Brussel) (02/07/10 17:54)
• De Hot 100 lossen het op (24/09/10 14:48)
• Minister Van Nieuwenhuizen: ‘Werkgevers, maak afspraken over MONO rijden’ (02/09/19 07:00)
• Vodafone “Mobiles for Good Challenge”: 120.000 euro voor drie beste mobiele zorgconcepten [ADV] (05/06/12 08:38)
• Vodafone “Mobiles for Good Challenge”: 120.000 euro voor drie beste mobiele zorgconcepten [ADV] (12/06/12 06:05)

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit bericht.