Wat als Section 230 nooit had bestaan? #itlawWhatIf

28/07
2021
jambulboy / Pixabay

Deze en volgende week ben ik met vakantie. Daarom de komende dagen eens een bijzondere terugblik naar het internetrecht.

De zesentwintig woorden die het internet hebben gemaakt, zo wordt Section 230 van de Communications Decency Act wel genoemd. Dit artikel zegt kortweg dat platforms zoals Facebook (maar ook webhostingbedrijven) niet aansprakelijk zijn voor wat hun gebruikers plaatsen. Dat gaat een stapje verder dan bij ons in Europa, waar dat ook de basisregel is maar

De CDA was een controversiële wet. Al bij invoering in 1996 was er veel kritiek op haar “obscenity” bepalingen: het was een ieder verboden om “patently obscene” materiaal via een netwerk te verspreiden als men wist dat minderjarigen het zouden kunnen lezen. Een van de vele parental scares in die periode, zullen we maar zeggen. Als onderdeel van de discussie om deze wet door het parlement te krijgen, werd section 230 ingevoerd met haar bescherming van tussenpersonen.

Enkele jaren later besliste de Supreme Court dat die obscenity-bepalingen in strijd waren met artikel 1 van de Amerikaanse Grondwet. Die term was zo breed dat er heel wat legale speech onder kon vallen, niet alleen pornografie en uitsluitend aanstootgevende inhoud. Section 230 bleef bestaan, want dat betrof een ander onderdeel van de wet.

Wat nu als section 230 er nooit was geweest, of samen met de obscenity-provisions ten onder was gegaan?

Dan waren we allereerst teruggevallen op de common law regels die in die tijd in ontwikkeling waren bij de diverse rechtbanken. Met name in New York was het interessant in 1996: wie helemaal niets deed (“anything goes”, zeg maar de pure hoster) was nergens voor aansprakelijk, maar wie zich ook maar met de komma’s bemoeide die was volledig redactioneel aansprakelijk alsof hij zelf de inhoud had geplaatst.

Niet dat dat betekende dat iedereen elkaar elke dag aanklaagde, zo erg was het zelfs in de VS niet. Maar we hadden wel véél beperktere ruimte gehad voor user generated content. Ik voorzie dat het Compuserve-model populair was geweest: gemodereerde chats en forums op allerlei onderwerpen, onderworpen aan uitgebreide terms of service (uitgevonden door Compuserve) en weinig ruimte om zelf eigen dingen te beginnen.

In Europa hebben we zoals gezegd sinds 2000 vergelijkbare wetgeving, op basis van een Richtlijn uit dat jaar. Het essentiële verschil is dat onze wet weliswaar zegt dat je niet aansprakelijk bent, maar ook dat je in moet grijpen op klachten. Deze notice/takedown constructie geldt niet alleen voor auteursrecht (zoals in de VS, sinds de DMCA) maar voor alle soorten onrechtmatige inhoud: ook smaad, privacyschending, tips voor computervredebreuk en ga zo maar door.

De oorspronkelijke plannen vermeldden niets over aansprakelijkheid van tussenpersonen, maar er zal ongetwijfeld goed gekeken zijn naar de Amerikaanse regels. Als er niet zo’n Section 230 was geweest, was men denk ik nog steeds uitgekomen bij een notice/takedown constructie, maar zeker is dat niet.

Hadden de Amerikanen dan weer onze regels gekopieerd? Die kans is nihil. Allereerst omdat not invented here ook bij wetgevers daar zwaar weegt, maar ten tweede omdat takedown bij alle soorten klachten al veel sneller in strijd is met het first amendment. Je mag in de VS véél meer zeggen dan elders, en een klachtprocedure bij je uitgever/hoster had dat recht dan vrij snel doorkruist.

Wat denken jullie dat er zou zijn gebeurd in dit scenario?

Arnoud

 

 

Het bericht Wat als Section 230 nooit had bestaan? #itlawWhatIf verscheen eerst op Ius Mentis.

Datum: woensdag 28 juli 2021, 08:11
Bron: Iusmentis Blog
Categorie: Internet en ICT
Tags: Goes, New York, Verenigde Staten, Zeeland

Gerelateerde berichten:

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit bericht.


Website by Web Chemistry