Als je OSS in het onderwijs wilt, moet je er een SLA bij verkopen

02/01
2020
Tijd om een grens te trekken, stellen de rectores magnifici van de Nederlandse universiteiten. Die oproep in de Volkskrant van eind vorig jaar betrof de steeds grotere inzet van commerciële platformdiensten voor onderwijsdoeleinden, van plagiaatcontrole tot learning management systems, die dan lekker goedkoop en handig zijn maar wel ondertussen data van leerlingen of studenten verzamelen. Dat is immers het verdienmodel achter zo’n dienst. Wat onder meer leidde tot verbaasde reacties uit e-learningland: er zijn toch genoeg open source alternatieven? Maar die komen er niet, en dat is omdat er geen SLA is.

OSS klinkt als een heel mooi uitgangspunt. Kwaliteit, direct beschikbaar, geen verplichte winkelnering bij een licentiegever en natuurlijk ook nog gratis. Helaas is voor veel instellingen het inzetten van OSS onnodig ingewikkeld. Volgens mij omdat het niet `past’ in het denkpatroon van inkopen: er is een community, geen leverancier. Dus waar haal je de SLA, wie stel je aansprakelijk?

OSS drijft op de gedachte van communities. Iedereen helpt elkaar, en daar kan iedereen dus terecht. Natuurlijk kun je prima met een community werken, maar veel organisaties sturen op zekerheid, en die krijg je met een contract. Denkt men. Dus geen contract, dan kan het niet goed zijn. Ook al is je community nog zo supportive. En natuurlijk, tegen de tijd dat men ontdekt dat de leverancier hele zwakke SLA’s biedt tegen een veel hogere prijs (TCO, niet slechts licentiekosten) dan zit men al zo ver in het proces dat alsnog OSS inzetten niet meer im frage is.

Ik zie helaas OSS gemeenschappen hier zelden tot nooit goed mee omgaan. Kwaliteit is één ding, maar het commerciële inkoopkanaal bedienen iets heel anders. OSS stichtingen zouden er goed aan doen commerciële supportcontracten aan te bieden. Hoeft niet duur te zijn, maar het kunnen betalen van geld maakt dat je in de picture komt bij inkoopafdelingen. (En oh ja, dat betalen gaat dan via purchase orders en bankoverschrijving. Creditcards en Paypal zijn onmogelijke dingen bij grotere bedrijven.)

De discussie gaat dan vervolgens over aansprakelijkheid en oplostijden. Juristen dienen die soep heel heet op, in de praktijk valt dat vaak reuze mee als de bug snel opgepakt wordt – en dat is precies waar OSS sterk in is. Plus, juridisch gezien is een zachte SLA met een lage prijs eigenlijk hetzelfde als weinig aansprakelijkheid: je hebt weinig verantwoordelijkheid op je genomen (zie bijvoorbeeld deze recente case waarbij de rechter de SLA gewoon lekker zacht interpreteerde).

Daarnaast, als er weinig geld bij je te halen is, waarom zou een bedrijf dan gigaclaims gaan doen (als die al onderbouwd kunnen worden, het is nog altijd Nederland hier)? Schiet zakelijk niet op. (Ik ben de ST:TNG aflevering even kwijt waarin Picard de autodestruct als negotiating tactic inzette.)

Maar goed, het punt is: als je als OSS project in het bedrijfsleven (of onderwijs) aan wil slaan, zorg dat je in te kopen bent. Met purchase orders en SLA’s. Prima als die soft zijn, en je hoeft niet duur te zijn (maar dat helpt vaak wel) maar regel dat bureaucratisch kanaal. Ik ben het onmiddellijk met je eens dat dit zinloze bureaucratie is, zeker als het gewoon een turnkey SaaS oplossing is. Maar bureaucratie heeft zijn eigen leven in organisaties, en daar omheen willen gaan geeft je Interessante Tijden maar weinig garantie op succes.

En voor de OSS LMS’en dus de les: wees inkoopbaar. Heb SLA’s. Compliance documenten. DPIA’s. DPA’s. Iemand die RFP formulieren invult. En natuurlijk een prijs voor dat alles. (En dat mag, ook als stichting; je mag winst maken maar alleen die niet aan je bestuur uitkeren.)

Arnoud

Het bericht Als je OSS in het onderwijs wilt, moet je er een SLA bij verkopen verscheen eerst op Ius Mentis.

Datum: donderdag 2 januari 2020, 08:19
Bron: Iusmentis Blog
Categorie: Internet en ICT
Tags: Noord-Brabant, Oss

Gerelateerde berichten:

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit bericht.


Website by Web Chemistry